Tendinopatia

Tendinopatia - Łokieć Tenisisty i golFisty? Czyli ŁTF??!! PRZECIEŻ NIE GRAM W GOLFA ANI W TENISA!

Łokieć tenisisty i golfisty jest stosunkowo częstym zaburzeniem układu mięśniowo - szkieletowego.

Charakterystyczne dla tego typu schorzenia są degeneracyjne zmiany w strukturze kolagenu oraz nieprawidłowości w ukrwieniu związane z procesem zapalnym włókien kolagenowych ścięgien. Wynika to z zbyt intensywnej pracy prostowników lub zginaczy nadgarstka i palców, prowadząc do mikrourazów w obrębie przyczepu.

Jak sama nazwa wskazuje, choroba ta najczęściej powinna dotyczyć sportowców uprawiających tenis czy grających w golfa... Jednak wsród tych grup sportowców te dolegliwości są bardzo rzadkie.

Natomiast najbardziej narażone są osoby wykonujące pracę polegające na powtarzaniu energicznych, częstych ruchów ręki związanych z wyprostem i zginaniem oraz nawracaniem nadgarstka. Szczególnie problem ten dotyczy takich zawodów jak: pracownicy biurowi, mechanicy, hydraulicy i inni pracownicy fizyczni, malarze, pracownicy służby zdrowia, informatycy.

Do klinicznych objawów łokcia tenisisty należy ból po stronie nadkłykcia bocznego kości ramiennej, który nasila się przy wykonywaniu ruchów takich jak wyprost nadgarstka i palców. W przypadku łokcia golfisty bolesność pojawia się po stronie nadkłykcia przyśrodkowego i nasila się przy ruchach zginania nadgarstka i palców.

Diagnostyka tendinopatii nadkłykcia bocznego i przyśrodkowego kości ramiennej jest wieloaspektowa i obejmuje przede wszystkim wywiad oraz badanie kliniczne. Istotne znaczenie dla postawienia trafnej diagnozy mają też badania obrazowe oraz histopatologiczne. Wykonuje się je bardziej w celu wykluczenia innych chorób.

Wywiad i badanie - czyli co, jak, kiedy i dlaczego?

W wywiadzie należy ustalić mechanizm powstawania bólu, jego charakter oraz czas trwania.

Badanie kliniczne polegać będzie na palpacji miejsca, które wskazuje pacjent, jako źródło dolegliwości bólowych.

Palpacja powodować będzie bolesność w okolicy lub bezpośrednio w nadkłykciach, jak również może być wywołana w masie mięśni prostowników lub zginaczy nadgarstka. Powinno się zwracać uwagę na obrzęk oraz ewentualne zmiany skórne. Badaniem można stwierdzić poszerzenie zarysu więzadła, osłabienie i zanik mięśni. W postawieniu właściwej diagnozy mogą być pomocne również testy prowokacyjne.

Spośród badań obrazowych najlepiej sprawdza się badanie USG. Ścięgna oraz pochewki ścięgniste są dobrze przedstawiane i różnicowane. Ultrasonografia umożliwia ocenę zmian urazowych, zapalnych i zwyrodnieniowych. Ponadto badanie czynnościowe pozwala określić ciągłość ścięgna.

Jak to ugryźć?

Leczenie tendinopatii ma na celu łagodzenie objawów bólowych oraz przywrócenie prawidłowego funkcjonowania. W ostrym stanie choroby wdraża się leczenie farmakologiczne (leki przeciwbólowe i przeciwzapalne) oraz zaleca się względny odpoczynek i odciążenie stawu. Zaleca się również krioterapię w miejscu stanu zapalnego oraz unieruchomienie stawu łokciowego pod kątem 90 stopni w pierwszych dobach pojawienia się ostrego stanu. Jednak unieruchomienie może wiązać się z powstaniem sztywności w stawie łokciowym i okolicznych tkankach.

Po ustąpieniu ostrych dolegliwości bólowych można rozpocząć aktywną rehabilitacje.

Będzie ona obejmowała ćwiczenia izometryczne oraz pracę ekscentryczną dla mięśni objętych stanem chorobowym. W praktyce klinicznej dobrze sprawdzają się takie metody jak: manipulacje, głęboki masaż poprzeczny, masaż narzędziowy, próżniowe bańki chińskie, akupunktura oraz kinesiotaping, które będą działać przeciwbólowo, poprawiając przepływ krwi w tkankach, zmniejszając napięcie mięśniowe oraz zwiększając zakres ruchomości w stawie. Najczęściej stosowanym i najefektywniejszym zabiegiem fizykalnym przy leczeniu tendinopatii jest fala uderzeniowa (nie w fazie ostrej). Rezygnuje się obecnie od miejscowego stosowania wstrzyknięcia kortykosteroidów w miejsce zmienione chorobowo, niemniej jednak zabiegi takie umożliwiały redukcję bólu, lecz efekty ich działania były widoczne tylko w krótkim okresie po wstrzyknięciu.

W skrajnych przypadkach kiedy leczenie zachowawcze łokcia tenisisty lub golfisty z wykorzystaniem wszystkich możliwych technik nieoperacyjnych, w okresie trwania choroby do 12 miesięcy jest nieskuteczne (niewystarczająca regresja dolegliwości bólowych, brak pełnej funkcjonalności), należy rozważyć możliwość leczenia chirurgicznego.

Połączenie metod fizjoterapeutycznych z leczeniem farmakologicznym wykazuje bardzo dobry wpływ, działając przeciwbólowo i umożliwiając pacjentowi normalne funkcjonowanie przez długi okres czasu bez nawrotów objawów chorobowych.